امام حسین علیه السلام برای احیاء دین قیام کرد و زیر بار ذلت بیعت نرفت و جهت تکمیل قیام خود حج خود را ناتمام گذاشت و از مکه به طرف کربلا حرکت کرد
احرام خون
قصد کجا کرده یل بوتراب؟
خُود و سپر بسته چرا آفتاب؟
کوفه پُر از سایۀ کین است امام!
شوم ترین شهر زمین است، امام!
زخم جفا بر جگرت، کوفه زد
تیغ به فرق پدرت کوفه زد
کو همه آنها که تو را خوانده اند؟
چند نفر پشت سرت مانده اند؟
نامه نوشتند، ولی بی اساس
اسم تو بُردند، ولی با هراس
لایق پیغمبر خود نیستند
فکر سری جز سر خود نیستند
خاطر آسوده مکدّر مکن
جامۀ احرام به خون تر مکن
خیمه بچین از گذر این بلا
موسم حج است چرا کربلا؟
تیغ برائت ز کمر باز کن
فکر سرانجام و سرآغاز کن
اُمّت خود را به دعا واگذار
کار خدا را به خدا واگذار
دین تو سجّادۀ باز است و بس
مرد خدا، مرد نماز است و بس
شهر پُر از شمر، پُر از حرمله
رحم ندارند بر این قافله
مصلحت آن است که جان در بری
عذر به درگاه پیمبر بری