حضرت عباس علیه السلام در اثر فداکاری ها، اخلاص و خصال والای انسانی در پیشگاه خداوند دارای مقام بسیار ارجمند و آبروی مخصوص گردید و خداوند مقام و لقب «باب الحوائج» را به حضرتش عطا فرمود و وجود عظیم او را شایسته این لقب دانست. توسّل به ذیل عنایت او نیز موجب روا شدن حاجات است. او کریمی است از دودمان کریمان و وسیله ای برای تقرّب به درگاه الهی که سالیان بسیار، مسلمان و غیر مسلمان دست دعا و چشم امید به سوی او داشته، از کرامات شیرین و زلال معرفت او ناگفته های گفتنی فراوانی دارند
از این دست
امام عشق را ماه منیری
وفاداران عالم را امیری
دو دستت گرچه افتادند بر خاک
به خاک افتادگان را دست گیری
دوباره تشنگی ها پا نگیرد
دل ما و دل دریا نگیرد
در این بی تکیه گاهی یا اباالفضل!
خدا دست تو را از ما نگیرد
عطش را با نگاه آورده بودند
دلی سرشار آه آورده بودند
تمام کودکانِ تشنه آن روز
به دست تو پناه آورده بودند
برادر با برادر دست می داد
برای بار آخر دست می داد
چه احساس قشنگی ظهر آن روز
به عباس دلاور دست می داد!
برادر! مشک آوردم برایت
برو، ای جاری تا بی نهایت
تمام باغ خشکیده ست بشتاب
خدا پشت و پناه دست هایت!
علم را بر زمین بگذارم، اما
تو را دست خدا بسپارم، اما
به چشمم تیر زد آن قوم ای عشق!
که دست از دیدنت بردارم اما
شبیه غنچه می پژمرد و می رفت
تبر پشت تبر می خورد و می رفت
بدون دست هم سقّاترین بود
به دندان مشک را می برد و می رفت
بگو بغض مرا پرپر کند مشک
غم دست مرا باور کند مشک
به دندان می برم اما خدایا
لبانم را مبادا تر کند مشک
چو گل پژمردی و لب تر نکردی
تبرها خوردی و لب تر نکردی
در اوج تشنگی، یک مشت دریا
به دندان بردی و لب تر نکردی
به آن گل های پرپر بوسه می زد
به روی سینه با هر بوسه، می زد
به قرآن؟ نه، برادر داشت انگار
به دستان برادر بوسه می زد
خودش می رفت، اما دست هایش
رقم زد عشق را با دست هایش
به روی خاک افتادند، اما
نیفتادند از پا، دست هایش
هزاران چشم تر داریم از این دست
به دل، خونِ جگر داریم از این دست
سید حبیب نظاری
اخبار مرتبط
