یکی از بزرگ ترین فجایع بشری در ۱۰ محرم سال ۶۱ هـ ق در سرزمین کربلا توسط امویان به وقوع پیوست. هنوز نیم قرنی از رحلت پیامبر اسلام سپری نشده بود که یزیدیان جنایات تاریخی را مرتکب شدند و امام حسین (ع) را به شهادت رساندند و به انجام فجایع عظیم دیگری از جمله بریدن سر کشته ها و غارت اموال و به اسارت گرفتن اهل بیت علیهم‌السلام مبادرت ورزیدند
بِبَریدم که پیام از تنِ بی سر دارم
بِبَریدم که پیام از تنِ بی سر دارم
حرفه ا با سپهِ کوفه ز حنجر دارم
شِکوه بر فاطمه دارم ز جسارت هاتان
من شکایت ز شما نزد پیمبر دارم
تشنه کشتید و بریدید سرِ مهمان را
حال این رختِ اسیریست که در بر دارم
مَحرمان را همه کشتید و زبان دار شُدید
غارت آزاد شد و دست به معجر دارم
بزنیدم ببَریدم به همه می گویم
من در این دشتِ بلا چند برادر دارم
بار بستید و برفتید ولی من چه کنم
من که از معرکه هفتاد و دو پیکر دارم
یا اجازه بدهید این همه را دفن کنم
یا گذارید که انگشتِ جدا بر دارم
یک طرف بی سر و بی دست، علمدارِ رشید
یک طرف دستِ علمدارِ دلاور دارم
دارم اینجا به حرم یک تنِ ارباً اربا
و سرِ نیزه سرِ زخمیِ اکبر دارم
رأس ها را که بریدید و سرِ نیزه زدید
دست ها را چه کنم، این همه لشگر دارم
یک طرف غنچه نشکفته که پرپر کردید
یک طرف مانده دو تا گمشده دختر دارم
یک طرف کعب نی و حرف بَد و سوی دگر
تازیانه به سر و صورتِ خواهر دارم
خواهرانی همه معصوم و عفیف و مضطر
داغدیده به برم، این همه مادر دارم
یا اخی بوسه به رگ های بریده بزنم
زانکه مأموریتِ تازه ز حیدر دارم
بوسه حنجره تو نَفَسِ تازه دهد
تا ببیند که من هم کس و یاور دارم
محمود ژولیده