یکی از بزرگ ترین فجایع بشری در ۱۰ محرم سال ۶۱ هـ ق در سرزمین کربلا توسط امویان به وقوع پیوست. هنوز نیم قرنی از رحلت پیامبر اسلام سپری نشده بود که یزیدیان جنایات تاریخی را مرتکب شدند و امام حسین (ع) را به شهادت رساندند و به انجام فجایع عظیم دیگری از جمله بریدن سر کشته ها و غارت اموال و به اسارت گرفتن اهل بیت علیهم‌السلام مبادرت ورزیدند
خداحافظ برادر
رفتم من و، هوای تو از سر نمی رود
داغ غمت ز سینه خواهر نمی رود
برخیز تا رویم برادر، که خواهرت
تنها به سوی روضه مادر، نمی رود
گر بی تو زینب تو کند جای در وطن
از خجلتش نزد پیمبر، نمی رود
سوز گلوی خشک تو! اندر لب فرات
ما را ز، یاد تا لب کوثر نمی رود
پهلوی چاک خورده ات از نیزه و سنان
ما را ز، یاد تا صف محشر نمی رود
تا گوشه لحد شودم جا زخاطرم
کنج تنور خولی کافر نمی رود
بزم یزید و طشت زر و چوب خیز ران
هرگز ز یاد زینب مضطر نمی رود
«جودی» ز یاد آن لب خشکیده ات شها
گر در جنان رود لب کوثر نمی رود
جودی خراسانی