یکی از بزرگ ترین فجایع بشری در ۱۰ محرم سال ۶۱ هـ ق در سرزمین کربلا توسط امویان به وقوع پیوست. هنوز نیم قرنی از رحلت پیامبر اسلام سپری نشده بود که یزیدیان جنایات تاریخی را مرتکب شدند و امام حسین (ع) را به شهادت رساندند و به انجام فجایع عظیم دیگری از جمله بریدن سر کشته ها و غارت اموال و به اسارت گرفتن اهل بیت علیهم‌السلام مبادرت ورزیدند
ناله زنجیر
تا تو بودی، نفسِ آینه دلگیر نبود
در دلم هیچ، به جز نقش تو تصویر نبود
بی تو اما، نتوان گفت که بر من چه گذشت
از دلم پرس که این گونه زمین گیر نبود
آه از درد اسیری که به همراهی اشک
جز صدای جرس و ناله زنجیر نبود
با تو می خواستم از کرببلا برگردم
با تو بودن، چه کنم، آه، که تقدیر نبود
گرچه با اشک مرا از تو جدا می کردند
رفتنم را تو ببخشای، که تقصیر نبود
خواستم جای گلو، بر بدنت بوسه زنم
به تنت جز اثر بوسه شمشیر نبود
مردمی عهد شکستند که گوش دلشان
آن قَدَر سنگ، که امید به تأثیر نبود
لحظه ای کاش! پس از داغ مرا می دیدی
تا ببینی که چنین، خواهر تو پیر نبود
حسین دارند