امام حسین علیه السلام برای احیاء دین قیام کرد و زیر بار ذلت بیعت نرفت و جهت تکمیل قیام خود حج خود را ناتمام گذاشت و از مکه به طرف کربلا حرکت کرد
منای عشق
زین وداع آتشین، کز شهر قرآن می کنی
آستان وحی را، بی تاب و حیران می کنی
ای که با جمعی پریشان، از مدینه می روی
قلب زهرا را، ز حال خود پریشان می کنی
تا ابد بنیاد غم، از غصه ات ماند به پا
کاخ شادی را چرا با خاک یکسان می کنی؟
ای که مصباح هدایت هستی و فلک نجات
از چه با این اشکها ایجاد طوفان می کنی؟
با عزیزان می روی و، زادگاه خویش را
پیش چشم فاطمه، خالی ز جانان می کنی
سینه بشکسته او، رفت از یادش دگر
با دلی بشکسته هجران را چو عنوان می کنی
مصطفی را قصه پیراهنت مدهوش کرد
زینب از این پیرهن بردن، پشیمان می کنی
ای ذبیح کربلا، جان ها فدای حج تو
ای که خود را در منای عشق، قربان می کنی
در طوافت کعبه بر گرد تو می گردد حسین
کآمدی، در بیت حق، تجدید پیمان می کنی
اشک بیت الله می جوشد، ز چشم زمزمش
از حرم، ثارالها، تا قصد هجران می کنی
کعبه بگرفته ست دامانت، که برگرد ای حسین
این حرم را، ز فراقت، جسم بی جان می کنی
مروه گردد بی فروغ و، بی صفا گردد صفا
کربلا خوش باد، کآنجا را گلستان می کنی
نهضت خونین تو، سرمشق آزادی بود
بهترین تعلیم را، از درس قرآن می کنی
جان فدای تربت تو، ای طبیب جسم و جان
درد عالم را به درد خویش درمان می کنی
ابر رحمت می شود، این چشمه اشکت
ز آن، تاریک قبرت، نور باران می کنی
حبیب چایچیان