یکی از بزرگ ترین فجایع بشری در ۱۰ محرم سال ۶۱ هـ ق در سرزمین کربلا توسط امویان به وقوع پیوست. هنوز نیم قرنی از رحلت پیامبر اسلام سپری نشده بود که یزیدیان جنایات تاریخی را مرتکب شدند و امام حسین (ع) را به شهادت رساندند و به انجام فجایع عظیم دیگری از جمله بریدن سر کشته ها و غارت اموال و به اسارت گرفتن اهل بیت علیهم‌السلام مبادرت ورزیدند
ای ساربان آهسته تر
وادی به وادی می روم دنبال محمل
آهسته تر ای ساربان! دل می بری، دل
اشک ملائک می چکد از کهکشان ها
پیچیده در هفت آسمان بانگ سلاسل
ای آسمان! پایین بیا منظومه اینجاست
هم اختران بر گِرد او، هم ماه کامل
گاهی به زانوی پیمبر، گه به نیزه
عشق است و او را می برد منزل به منزل
صوفی! بِهِل این اربعین در اربعین را
با ذکر او یک روزه طی گردد مراحل
صوفی! سماع راستین در کربلا بود
در خون خود چرخیدنِ مردانِ بِسمِل
او محشر است، او رستخیز ناگهان است
می افکنَد در سینه ها ذکرش زلازل
ای روضه خوان! تنها بگو نامش حسین است
دیگر چه حاجت خواندن از روی مقاتل؟
قربان ولی