در کوچه ها پیچید بوی آشنایش
بوی غریبی نگاه ردّ پایش
در کوچه ای که جبرئیل عرش پیما
می آمد از آن جا صدای بال هایش
وقتی اذان می داد در محراب کوفه
بوی ولایت پخش می شد با صدایش
در پیشواز غربت خود اشک می ریخت
از آسمان چشم های با خدایش
در مغرب این کوچه های نا هماهنگ
دیگر نمی بیند کسی را تا عشایش
بر خاک پای محمل فردای زینب
عرض ارادت می کند دست عبایش
پس کوچه های سنگ ریز متصل را
می رفت با دلواپسی تا انتهایش
دارالاماره بهترین جای تماشاست
بَه بَه بِه حُسن انتخاب چشم هایش
تا که نماز شرعی خود را بخواند
باید بگردانند سمت کربلایش
علی اکبر لطیفیان
اخبار مرتبط
