امام حسین علیه السلام برای احیاء دین قیام کرد و زیر بار ذلت بیعت نرفت و جهت تکمیل قیام خود حج خود را ناتمام گذاشت و از مکه به طرف کربلا حرکت کرد
می روم این راه که بی راهه نیست
کوه خروشید و دهان باز کرد
بال زد آیینه و پرواز کرد
ولوله شد، نورٌ عَلی نور شد
دشت پُر از عطر، پُر از شور شد
گفت ببندید خیام مرا
نیزه و شمشیر و نیام مرا
خم شدۀ بار نفس نیستم
مرغ زمین گیر قفس نیستم
گر چه سرم را به سر نی کنند
نامۀ تقدیر مرا طی کنند
جان من از غم به لب آید اگر
لشکر شام و حلب آید اگر
گر بنشانم به دل این داغ را
یکسره پرپر کنم این باغ را
این همه ارزانی لبخند دوست
خیمه و خیل و زن و فرزندم اوست
اوست که در خون من افتاده است
در دل مجنون من افتاده است
روز و شبم، مِهر و مَهَم او شده
ماه شب چاردَهَم او شده
می روم این راه که بی راهه نیست
غصّه ام این کودک شش ماهه نیست
داغ کبود دل زهراست این
فرق ترک خوردۀ مولاست این
لحظۀ قنداقه بغل کردن است
وقتِ به تکلیف عمل کردن است
وقت ز خون تر شدن است الوداع
لحظۀ پرپر شدن است الوداع
محمدعلی جوشایی