حضرت مسلم

عشق تو کوچه گرد کرد مرا، این منِ از همیشه تنهاتردر غمت ای غم تو عاشق سوز! چشم من کاش هر چه دریاتر شهر در انتظار رؤیت توست، همه از روی بام چشم به راهچون قرار است ماه من روزی، باشی از روی نیزه پیداتر شهر در انتظار رؤیت توست، همه آماده  پذیراییهمه  شهر حاضرند ولی بام ها، سنگ ها، مهیاتر چه کند کاروان اگر کوفه؟ چه کند کاروان اگر در شام؟این همه پرسشِ بدون جواب و یکی از یکی معماتر می شود دید هر کجا حتی، بین این کاسه آب، عکس تو رابا لب خشک می شود حالا، آخر...

شانه های زخمی اش را هیچ کس باور نداشتبار غربت را کسی از روی دوشش برنداشت در نگاهش کوفه کوفه غربت و دلواپسیعابر دل خسته جز تنهایی اش یاور نداشت بام های خانه های مردم بیعت فروشوقت استقبال از او جز سنگ و خاکستر نداشت می چکید از مشک هاشان جرعه جرعه تشنگینخل هاشان میوه ای جز نیزه و خنجر نداشت سنگ ها کی در پی شَقّ القمر بودند؟ آهنسبتی نزدیک اگر این ماه با حیدر نداشت روی گلگون و لب پر خون و چشمان کبودسرگذشتی بین نامردان از این بهتر نداشت سر سپردن در مسیر سربلندی سیره اشجز شهادت...

سلام ما به حسین و سفیر عطشانشکه در اطاعت جانان، گذشت از جانش به آن غریب ترین سربه دار وادی عشقبه «مسلم بن عقیل» و دو نور چشمانش به عزم شب شکن و همّت علی وارشبه صبر و قوّت قلب و شکوهِ ایمانش میان معرکه، چون کوه محکم و نستوهستاده در بَرِ اهریمنان به کف جانش تمام شهر پر از دشمن است و می باردنفاق و فتنه ز بارو و بام و ایوانش در آستان مُحرّم، به خاک و خون غلتیدمنای کوفه ببینید و عید قربانش طلایه دار بزرگ قیام عاشورافدای نهضت سرخِ حسین شد، جانش حسین شمسایی

طلوع کرده شفق در نگاه شعله ورتاسیر چشم تو باران، نسیم در به درت تو از کدام لبِ تشنه قصه می خوانی؟که رودهای جهان گشته اند همسفرت چه بر تو رفت در آن لحظه ای که فهمیدیاز آب و رنگ خیانت پُر است دور و برت چه داغ ها که دلت را پر از شرر کردندچه زخم های عمیقی که مانده بر جگرت نه آسمان که شبی بی ستاره و تاریککه تکه ابر سیاهی ست در نگاه ترت تو را چنان که تویی هیچ کس نخواهد بوداگر جدا شود از تن هزار بار سرت خسروی

با اینکه روزی داشتی کاشانه در این شهراینجا نیا، دیگر نداری خانه در این شهر یادم می آید تا کجاها کیسه ای نان رامی برد آن شب ها علی بر شانه در این شهر وقتی تمام مردمانش عاقل اند ای عشق!پیدا نخواهی کرد یک دیوانه در این شهر آواره، گشتم کوچه ها را یک یک اما نیستجز طوعه هرگز قامتی مردانه در این شهر هر کس که روزی نامهٔ یاری برایت دادشد نیزه دار لشکر بیگانه در این شهر دورت بگردم! بادهای شام آوردندانگار با خود قحطی پروانه در این شهر این نامه از مسلم به دستت می رسد اماکشتند...

کارش میان معرکه بالا گرفته بود شمشیر را به شیوهٔ مولا گرفته بود تنها میان مردم بیعت فروش شهر انبوه کینه دور و برش را گرفته بود دلواپس غریبیِ امروز خود نبود اما دلش به خاطر فردا گرفته بود دیدی که از ارادت دیرینهٔ حسین یک کوفه زخم در بدنش جا گرفته بود با سنگ، پای بیعت او مهر می زدند باور نکرد از همه امضا گرفته بود این شهر خواب بود و ندانست قدر او هر شب برای مردمش اِحیا گرفته بود جرمش چه بود؟ نسبت نزدیک با علی آن شعله ها برای همین پا گرفته بود محمد ارجمند

آمدم تا باشد، کوفیان یار مناما اکنون یاری، نَبود کنار من یا حسین جان بیا، بر سر جسم منتا سرم را نهم، بر دامانت صلی الله علی الباکین علی الحسینمن سفیر عشقم، از سوی شاه دین هدیه ی کوفیان، بهر من خشم و کینیا رب خود حافظ، فرزند زهرا باش خونم را جاری کن، در راه اوصلی الله علی الباکین علی الحسین یا رب زنده مانم، تا روز عاشوراجان دهم در راه، سیدالشهدا گر اکنون می میرم، دل در یادت دارمراسم گردد چون تو، از تن جدا

بر سر بام گرفتار به صد شیون و آهمی فرستم چه سلامی به اباعبدلله دست بر سینه شدم رو به بیابانم منتو کجای سفری حیف نمی دانم من این لب پاره فقط ذکر تو گفته ست زیادمن گرفتار توام! کور شود ابن زیاد! کوفه شهر پدرت بود ولی حالا نیستغیر بغض علی از چهره شان پیدا نیست کوفیان روی مسافر همه در می بندندرسم دارند که خنجر به کمر می بندند غم نبینی! دو سه روز است فقط غم دیدمظهر در دور و برم حرمله را هم دیدم کاش که جای تو با مسلم تو بد بشونداسبها جای تو از...

ای کاش نامه ام را از یار می نوشتمدر لحظه فراق از دیدار می نوشتم حالا که با رقیه در راه این دیاریای کاش از خرابه از خار می نوشتم رونق گرفته کار نیزه فروش کوفهباید برایت از این بازار می نوشتم افتاده پیکر من بر زیر پای طفلانمی شد، برایت از این آزار می نوشتم آتش درست کردند روی سرت بریزندای کاش از در و از دیوار می نوشتم کوفه مرا به یاد شهر مدینه انداختجای قناره باید مسمار می نوشتم  یاسین قاسمی

این کوفیان که منتظر لشکر تواندتنها به فکر بستن بال و پر تواند شد زندگی حرام برای کبوترتدر کوفه فکر کشتن نامه بر تواند شرمنده ام که نامه نوشتم میا حسیناین شهر مست بغض پدر مادر تواند اصلا بهار و باغ به کوفه نیامدهپاییزی اند و سرد و به فکر سر تواند شمشیرهای تازه جنگی خریده اندتشنه به خون ساقی آب آور تواند می ترسم از دمی که بیفتی به قتلگاهیک عده نیزه دار به دور و بر تواند یک عده تیغ بر سر و روی تو می کشندیک عده چکمه پوش روی حنجر تواند می ترسم از دمی که...