حضرت عباس علیه السلام در اثر فداکاری ها، اخلاص و خصال والای انسانی در پیشگاه خداوند دارای مقام بسیار ارجمند و آبروی مخصوص گردید و خداوند مقام و لقب «باب الحوائج» را به حضرتش عطا فرمود و وجود عظیم او را شایسته این لقب دانست. توسّل به ذیل عنایت او نیز موجب روا شدن حاجات است. او کریمی است از دودمان کریمان و وسیله ای برای تقرّب به درگاه الهی که سالیان بسیار، مسلمان و غیر مسلمان دست دعا و چشم امید به سوی او داشته، از کرامات شیرین و زلال معرفت او ناگفته های گفتنی فراوانی دارند
باب الحوائجی
آن جا که صحبت از ادب اولیا کنند
اول حکایت از پسر مرتضی کنند
آنان که شرح خوبی یوسف نوشته اند
گو بعد از این حکایت یوسف رها کنند
جایی که او نشسته به باب الحوائجی
حاجات عالمی به نگاهی روا کنند
آنان که خاک را به نظر کیمیا کنند
آیا شود که گوشه چشمی به ما کنند
جایی که او نشسته به باب الحوائجی
حاجات عالمی به نگاهی روا کنند
قامت قیامتی که به دیوار رستخیز
از قامتش هزار قیامت به پا کنند
خوبان روزگار بر او غبطه می خورند
روزی که پرده از رخ آن ماه وا کنند
روزی که بر سریر جلالت کند جلوس
اهل بهشت ناله وا حسرتا کنند
امروز برده اند به نامش ز دل قرار
تا روز حشر با دل مردم چه ها کنند
خال سیه به کنج لبانش نشانده اند
تا نقش خضر بر لب آب بقا کنند
الماس دارد از رخ عباس التماس
شاید به این بهانه وجودش بها کنند
رویش ندیده وقت کرم سائلی هنوز
تا مردم فقیر مبادا حیا کنند
نام بنی کلاب عرب تا عجم گرفته
زان مادری که ام بنینش صدا کنند
تشریف نور بر سرش از کبریا کنند
این افتخار لایق هر زن نمی شود
که او را کنیز حضرت زهرا صدا کنند
هر چند بود عروس کنیزانه زد قدم
تا زینبش از او دل خود را رضا کند
شیر شرف ز سینه ایمان خورده است
طفلی که شیر بیشه عشقش ندا کند
از کودکی کمر به وفا بسته در قمار
مردان چنین به عهد محبت وفا کنند
عباس باید آن که امیر سپه شود
تا لشکر عدو همه هول و هراس کنند
در پاسبانی حرم شاه دین یکی
اخبار مرتبط
